Shamsia Amiri

I have loved football ever since I was a child. My two brothers always played football and in the village where I grew up there were always people playing football in the streets. My brother could do a lot of tricks, and would sit up at night with his friends to watch games like El Clasico in La Liga, and of course, when you see so much interest in football from those around you, slowly you also become interested. I also started playing football with my cousins and my neighbour's son, who was about the same age as me, around 11 or 12.

From the time I started playing football until I was selected for the national team, I saw many hardships that were not easy for me at all, from being slapped by members of my family, to even being kicked out of the house. Everyone knows that Afghanistan is a traditional society and there were so many people with superstitious thoughts and beliefs, and unfortunately my family are also like that. The biggest obstacle for me to be able to continue my football aside from the general attitude of society was my family, but my interest in football was so great that none of these obstacles stood in my way and I am proud of how much I love it. I fought for my dreams and I am really proud of myself and I feel that I am the real hero of my football journey. It has been proven to me in my life that if you don't give up and continue with all your strength and believe in your dream, nothing and no one can stop you. This belief has been proven in my life, like with my family - there was a barrier in my way, but now they are the biggest supporters because they know I never gave up on my dreams and what I believed in, and they now also respect me and respect my beliefs and dreams.

I was invited to join the national team exactly six months before I came to Australia. I remember that our team was preparing for some competitions in Tajikistan when the situation in the country deteriorated. They took over the country and we, the girls of the national team, like millions of other Afghan girls, stayed at home and waited for what disasters were going to happen to us. We were so worried and scared about getting out that we couldn’t think about anything else, until one morning in the WhatsApp group came a message to get to Hamid Karzai Airport as soon as possible. I remember that until I was out of the house and on the way to the airport. I didn't know where we were going.

Currently, I am playing football with other girls of the national team for Melbourne Victory AWT team. For me, football means life, that gives good feelings of excitement and hope. Football saved my life. If I wasn't here in Australia today, I really don't know what fate I would have faced, and as long as I live, I am indebted to all the people who brought us to Australia for helping our dreams not to be wasted and for the rights of millions. Let's fight for Afghan women.

من از دوران طفلیت عاشق فوتبال بودم چون دو برادر هایم همیشه فوتبال بازی میکردن و در قریه که برزگ شدم خیلی فوتبال دوست بودن و همیشه د کوچه ها فوتبال بازی میکردن و همچنان برادرم که دویت های زیادی داشت، شب ها با دوستانش بیدار می نیشستن تا بازی مثل الکلاسیگو و لالیگا را بیبنند و البته که وقتی این همه علاقه اطرافیانت رادر باره فوتبال را میبنی آهسته آهسته تو هم علاقه پیدا میکنی بنأ من هم بازی کردن فوتبال را با پسران کاکایم و بچای همسایه هم شروع کردم که سن من در آن زمان حدود ۱۱ یا ۱۲ بود. از زمانیکه فوتبال را شروع کردم تا اینکه به تیم ملی انتخاب شوم خیلی سختی ها را دیدم که اصلا هم برایم آسان نبود از لب و کوب فامیل گرفته تا حتی بیرون کردن از خانه. چون قسمیکه همه میدانن افغانستان یک جامعه سنتی و مردمی با افکار و باور های خرافاتی اند،خانواده من هم متاسفانه از آن جمله مردم محسوب می‌شوند. بزرگ‌ترین مانع من برای اینکه بتوانستم فوتبال خود را ادامه بدهم اولا فامیلم و بعدأ جامعه که در آن زنده گی میکردم بود ولی علاقه من به حدی به فوتبال زیاد بود که هیچ یک از این موانع سد راه من شده نتواست و من از اینکه چیقدر برای علاقه و رویا هایم جنگیدم واقعا بالای خودم افتخار میکنم و حس میکنم قهرمان واقعی سفر فوتبالی خود، خودم استم.  در زنده گی برایم ثابت شده که اگر تو تسلیم نشو و با قوت تمام ادامه بدهی و به رویایت باور داشته باشی هیچ چیز و هیچ کس مانع تو شده نمیتواند چون این باور در زنده گی خودم برای ثابت شده، فامیلم که یکی از مانع های برزگ سد راهم بود حالا بزرگ‌ترین حمایت گر هستن چون من هیچ وقت از رویا هایم و به آن چه باور داشتم دست برنداشتم تا اینجه آنها نیز به باور و رویاهایم احترام گذاشتن و میگذارند 

 من دقیقا شش ماه پیش از آمدم به استرالیا به تیم ملی دعوت شدم و یادم هست که تیم ما آماده گی میگرفت برای بعضی مسابقات در کشور تاجکستان که اوضاع کشور خراب شد، جنگ د ولایت های مختلف میان نظامیان و طالبان جریان داشت تا اینکه طالبان کابل را د تصرف خود درآوردن ‌و ما دختران تیم ملی ملی مثل میلیون ها دختر افغان دیگر خانه نشین شدیم و منتظر بودیم که قرار است چی بلا ها سر مان بیاید که خانم خالده پوپلزی مثل فرشته پیدا شد و از بیرون کشیدن ما از افغانستان ‌‌چیز های به ما گفت و ما بدون که به چیزی دیگری فکر کنیم از بیرون شدن از آن ترس و وحشت خوشحال بودیم، تا اینجه یک روز صبح د گروپ واتسپ مسج آمد که هر چی زودتر خود را به میدان هوایی حامد کرزی برسانید و یادم هست که تا اینکه از خانه بیرون و د راه میدان هوایی بودم نمیداستم به کجا میرویم تا نیمه های راه میدان بودم که خانم خالده مسج فرستاد شما را کشور استرالیا قبول کده و به آنجا میروید.

من فعلا در تیم ملبورن ویکتوری با دیگر دختران تیم ملی فوتبال میکنم. فوتبال برای من به معنی زنده گی ، حس خوب و هیجان و امید را می‌دهد. فوتبال زنده گی من را نجات داد اگر امروز مه اینجا نبودم واقعا نمیدانم هیچ سرنوشت را دچار میشدم و همیشه تا زنده استم مدیون همه اشخاصی هستم که ما را در آمدم به استرالیا کمک کردن تا رویا های ما هدر نرود و برای حق و حقوق میلیون ها زن افغان بجنگیم.