Arezo Mohammadi

I started playing football when I was very little. I was in the seventh grade when we had our first Sports teacher. He worked for the national team and he wanted to form a team from school. As usual, Afghan families do not allow their daughters to play sports, but I wanted to join the team and try my luck. At first, I didn't tell my family about football at all but played anyway. 

I played really well, and I was very happy to be selected in the federation, but my family wouldn’t allow me to leave our community. In Afghanistan, sports is only for boys and only boys are allowed to go, but I wanted to be the only person in my family who broke the law of the family and left to play. It made me more determined, and I fought the challenges and difficulties that existed in Afghanistan and went to play football anyway. I played as much as  I could until my family finally found out that I was playing football and I was selected for our team. 

My father said that if I wanted to play football, I was to not come home again. 

I stayed at home for a few days and fought, and my brother was a football player and tried to talk to my father to accept, but he refused. I told my family that I was going to stay at my aunt's house, but I actually went on the National election trip for the under 17s team, taking place in India. We were in India for two weeks. I carried on playing, and my family did not know that I was hiding and lying, but they slowly worked out what I was doing, and realised that I was not going to change. I have played ever since, and went to the national team for the under 17s, the under 19s years old and then the under 23s.

I am currently living in Australia in Melbourne, with my family. After the fall of Kabul, the Taliban took over, whilstI was in Afghanistan playing football with my teammates. I was heartbroken, it was a day when for all young people, and young women of my country, their flower withered. 

The day Kabul fell, chaos and terror flowed through the population. We were all worried about the girls of the National Team, in fear that the Taliban will find us to kill us, or take us with them and do something else. I felt like I’d never see the sky again, and feel that freedom that I felt playing football. 

We spoke as much as we could with each other, whilst Khalida Popal worked hard to try and save the girls who played for the national team, and the girls who played in the provinces. She tried her best to find a solution to find a way to evacuate us, so that we can at least can live and breathe, and be safe.

Ms. Popalzai and all her colleagues tried day and night to get the girls and their families out of Afghanistan. A week after the fall of Kabul, we received a message that you should go to the airport and get visas. There were two days left. If you don't go, your visa will expire.

We all joined hands and went to Hamid Karzai Airport in Kabul and spent the night camped outside the airport gate. I had never seen such a thing in my life, watching my fellow Afghans trying to hold onto the outside of the planes just to try and escape. It is still in my mind and I have not forgotten. We finally got told that we had a place on a plane, and we all reached Australia, to safety. It was very difficult for everyone.

I now play for Melbourne Victory AWT. Football for me, is life and it is hope. I hope that the women's national team will be able to play football in the name of Afghanistan and I hope that we will be able to compete again in the name of my country like we once did.

قرار از این است که فتبال خیلی سند کم شروع کردم صنف هفتم بودم که استاد سپورت برای ما تعین شد که خودش عضو تیم ملی بود و خاست از مکتب تیم تشکیل بدهد طبق معمول فامیل های افغانی اجازه نمدهد دختراش را برای ورزش  اما من با این همه ممانعت خاستم برم عضو تیم شوم و چانس خودم را امحتان  اولای که فتبال اصلا فامیل را نگفتم و ادامه دادم تا که از مکتب شروع شد انتخاب در فدراسیون خیلی خیلی خوشحال اما از ان سو ناراحت چرا چون فامیل اجازه نمیدهد که برم فدراسیون فتبال از جامعه ما افغان ها ورزش فقط مروبط پسرا هست و فقط پسرا اجازه داره بره  اما من خاستم تنا فردی باشم در فامیلم ک قانون فامیل را شکسته و فتبال برم  خیلی مخالفت زیادی داشتم نتها فامیل حتا جامعه که زنده کی مکردم  اما من با این همه مخلافت و ممانعت ها و چالش و دشواری های که در افغانستان وجود داشتم مبارزه کردم و رفتم فتبال   همچنین ادامه دادم تا وقتی که فامیل خبر شد من فتبال بازی مکنم و در تیم مای انتخاب شدم  پدرم گفت اکر فتبال بری دگر خانه نیا  روزی سختی که پدر دخترش را چنین بخاطر فتبال بگوید  تا چند روزی در خانه ماندم و نامید  اما بیادرم چون فتبالست بود و کوشش کرد با پدرم حرف بزنه تا قبول کند. اما قبول نکرد و من رفتم خانه خاله اما در اصل رفتم سفر منتخب ملی زیر ۱۷سال در کشور هند دوهفته بودیم فتبال خلاص شد و دوباره امدم بعدش پدرم کفتم اما دراین مدت مادرم و برادرم در جریان بود و همین بود که اخر چند سال گذاشت و منم ادامه دادم و بلاخره همه فهمید نمیشد که پنهان کنم و دورغ بگویم و اهسته اهسته قبول کرد و ادامه دادم و به تیم ملی ۱۷سال بعدش۱۹سال و بعدش ۲۳ سال رفتم و به نام کسورم مسابقه رفتم. کشورهای دیگر

در حال حاظر من کشور استرالیا در شهر ملبورن زنده کی میکنم و با فامیلم هستم بعداز سقوط کابل درست طالب ها من افغانستان بودم و در انجا فتبال مکردم و با هم تیمهایم بودیم  اما متاسفانه کنترول افغاستان در دست طالب ها امد و آرزو و امید که داشتم از بین رفت و روزی بود که تمام جوانهای کشورم نامید و گل پژمرده شود روزی که سقوط کرد کابل خیلی وحشت و غوغا در بین مردم یک شورش بود ک در ۲۰سال سابق نداشت بار اولم بود ک کابلم را چنین وضعیت دیدم و مردم با شور اشوپ پریشان  ما همه دخترای تیم ملی در وحشت و حراص که طالب مارا خواهد کُشت و خواهد با خودشان برد یا کاری خواهد کرد دگ روی اسمان را نیبینم  اماا کپتان تیم ما به نام نیلاب محمدی با دوستش خالده پوپلزی خانمی بود که در تیم ملی بودن و از کشور خارج و با او در تماس شود و چنین وضعیت را در جریان گذاشت و پوپل زی روی کار شد و شب روز تلاش کرد برای دخترای که تیم ملی و دخترای که در ولایت بازی کردن  و برای شان راه حلی که از کشور بیاید بیرون و بتواند حداقل زنده گی کند و بتواند نفس بکشد  خانم پوپل زی با همه همکارهای که داشت شب روز کوشش کرد که بتواند دختران را با فامیلشان از افغانستان بیرون کند  یک هفته گذاشته بود از سقوط کابل بری ما مسج امد که شما میدان هوایی بروید و با ویزه های دو روز وقت داشت اگر نروید ویزه تان ختم میشه ماااا دخترا همه دختراا دست هم دادیم و رفتم میدان هوایی حامد کرزی در  کابل  و شب را در بیرون دروازه میدان هوایی گذاشتاندم و انقدر نفر بود که همه یکی دیگرا را گم کردیم و وحشت طالب همه کی را دیوانه کرده بود همه در میدان هوایی بودن در زنده کی چنین چیزی ندیده بودم که هموطن من چنین از طیاره بخاطر کشور خارج افتاده و بمیرد  و این روز را گذاشتندم و خیلی و سخت و اشوفته بودن دخترا فامیل ها و پریشانی مادرا و فامیل ها هنوز که هنوز هست  در ذهنم هست و یادم نرفته  بلاخره ما همه گی تیم ملی دخترا فتبال رسیدم استرالیا و خیلی ب دشواری و خیلی ب بدختی و خیلی روزگار سختی گذاشت برای همه و خیلی سر روح روان همه تاثیر منفی کذاشت و خیلی هم تلخ  روز تلخ ما چنین بود.  و حالا امید وارم که فتبال دوباره تشکیل شود و تیم ملی بانوان به نام افغانستان فتبال کند و امیدوارم که فیفا ب رسمیت بشناسد و دوباره به نام کشورم مسابقه دهیم.